ORESTES / 256 — ojarasca Ojarasca
Usted está aquí: Inicio / Página Final / ORESTES / 256

ORESTES / 256

Víctor Terán

Oreste lá’ badunguiiu huiini di’, nápabe chii  ne gaayu’ iza. Panda si dxi riaadxa’ gálebe gudinde  beeu ne gubidxa, jñaabe qui ñuna ñacu  ti lari xaguete’ xiñá’, ngue runi gúlebe naguidxa  gá, gudó beeu xquendabiaani’ be. Cadi gusácatu  griegu laabe, gula’qui’ si binnilídxibe labe Oreste, ne  pa nápabe xiixa xtí’ ca griegu ca la?, yendeebe guenda  nandá’ xti’ ca’, gástisi ma nachonga xquiebe, gástisi  ma caga’nabe ra nácaba nguiiu. Paraa gunna’ nandá’  ca griegula?, zacáriní’ binni ni runibiá’ llacabe, ni huayé  neza xquídxicabe; naa qui gannadia’ pa huandí’ nandá’  cabe, naa qui huayaa’ neza xquídxicabe ne laaca qui  huadxaaga’gunebia’ya’ ti binni gule neza cá.

Ti dxi biree Oreste di’, qui ñuuya’binnilidxi gucuaa  ñee neza luguiaa. Yaca chindá be luguiaa que, biiyabe  tuudxi bi’cu’ cabani xcuaana’: tobi que zixubiyú ti bi’cu’  gunaa, gui’dica; xhupa cuniipi ra xa’na’ xtobi; xtuudxi  que cayuuyaca’, pacaa nuuca’ guica ca’ nequi ganda.  Ngue biquiinde Oreste gucuá ra xa’na’ ti bi’cu canazá  lade ca bi’cu’ que. Cayaca xeexhe’ Oreste ra xa’na’ xa  bi’cu’ yegaxha ca nguiiu rapaguidxi laa. Yenécabe laa lidxiguiiba’,  raqué nuu gunna bixhoze yendee laa.  Xti dxi que, zuguaa cugaba’ guie ruaa lidxi, bidxiña ti gunaa  laa:

–Huandí’ nga biseguyoo cabe lii neegue’ la?, Oreste —rabi gunaa que laa.

–Huandí’ —bicabi ne gundisa’ lú sica cuyubi xiixa guibá’.

–Laga xiñee biseguyoo cabe lii ya’, xiiñe’ —ná xa gunaa.

–Guenda naguidxa si xti’ ta Jué xa, nin nda’ cadi xtibe  bi’cu’ qué —ná Oreste, ne cuxidxi caga’na’ ra xquie.

Orestes es el nombre de este muchacho  quinceañero. Le faltaban no sé cuántos días  para nacer, cuando hubo un eclipse de sol. Su  madre no acató la costumbre de colgarse una  llave en el amarre de su enagua, por eso nació un poco  tonto, le comió la luna su entendimiento. No vayan a  creer que es griego, le pusieron Orestes nada más porque  sí. Y si tiene algo de griego es su calentura sexual,  por nada se excita y se le para el miembro, por cualquier  cosa se toca su parte viril. Y ¿cómo sé que los griegos  son así? Así dice la gente que los conoce, los que han  ido a Grecia. Yo no sé si esto es cierto, puesto que no  he ido a la tierra de ellos y hasta ahora no he conocido  a griego alguno.

Un día, Orestes tomó el camino hacia el mercado del  pueblo sin que sus padres se dieran cuenta. En la esquina  del mercado vio a un montón de perros en brama:  dos iban de un lado a otro, pegados; dos más husmeaban  el trasero de otro; los demás miraban o procuraban  montar sin lograrlo. Los perros en celo encendieron las  ganas sexuales de Orestes, y éste sin medir consecuencias  montó a una de las perras. En pleno arrobamiento  arrancaron los policías a Orestes de la perra. Lo llevaron  ante el juez municipal, el juez lo mandó a la cárcel. Apenado,  su padre lo fue a liberar.

Al día siguiente, estaba Orestes contando piedras  frente a su casa, cuando una vecina se le acercó:

–¿Es cierto que te encarcelaron ayer, Orestes? —preguntó  la vecina.

–Cierto —respondió y levantó la vista como buscando  algo en el cielo.

–Y por qué te encerraron, mijo —volvió la vecina.

–Chingaderas del juez, tía, ni siquiera era de él la perra  —respondió Orestes sonriendo y tocando su miembro.

__________

Víctor Terán (1958, Juchitán, Oaxaca) reconocido poeta y periodista binnizá. Recientemente publicó Ruaa Didi/El bocón. Diixa’ ndahui naquiite/Relatos breves de humor (1450 Ediciones, Oaxaca, 2017), donde aparece este relato.

comentarios de blog provistos por Disqus